4x4 is scheepsrecht

Uit betrouwbare bron, hebben wij vernomen dat er vrijdagavond is geklaagd, over het niet zo vaak verschijnen van actuele berichtjes op onze blog.
Uiteraard zijn wij meteen in actie geschoten, want zo zijn wij!
Vandaar hier een korte update via Case, die dit als het goed is op onze blog kan zetten. Wij kunnen zelf nog altijd geen berichtjes op de blog plaatsen vanwege te trage verbindingen, en ja we zitten dus nog steeds in Ethiopië! In de hoofdstad Addis Abeba, en wel voor de vierde keer! En niet omdat dit nu onze favoriete stad is geworden. Er is hier eigenlijk niet veel te zien. Grote stad, niets bijzonders. Gelukkig hebben we wel een heel leuk adresje om te verblijven, nl. Wim's Holland House. Dit klinkt vreselijk fout, maar is echt gezellig. Het is een restaurantje dat wordt gerund door een Nederlander (Wim Woudenberg) beroemd en berucht door de oprichting van het vrachtwagenblad Truckstar en het transport van de 'pak van je hart voor polen actie' in de jaren 80.
We kunnen hier gratis kamperen als we hier af en toe iets eten/drinken en dat doen we graag want het is heerlijk! Er staan zelfs kroketten op het menu. Maar hoe lekker de steak, pizza en kroketten ook smaken, is dit natuurlijk geen reden om tot 4 keer toe hier terug te komen.

Net voor kerst reden we de grens over van Soedan naar Ethiopië. Lekker vroeg de grens over zodat we zeker voor het donker in de eerste 'grotere' plaats in Ethiopië zouden zijn: Gonder. De weg was vrij slecht (er werd aan gewerkt, maar je reed dus steeds een detour) en erg bergachtig. Na een goeie 100 km van de uitzichten te genieten, liep de temperatuur weer op, en toen we even stopte om af te laten koelen bleek de radiator weer te lekken. Grrr…Nog eens goed gekeken, en hij lekte niet alleen maar was in zijn geheel naar beneden gezakt. Bijvullen had geen zin, want het liep er net zo hard weer uit. Het was nog 120 km over een slechte bergweg naar Gonder, dus tja..wat te doen. Er waren inmiddels twee auto's gestopt die wat water hadden gegeven, maar meer konden ze ook niet doen. Net toen Chantal tegen Wim zei: 'er komt altijd een oplossing', stopte een grote vrachtwagen, met 2 tanks vol benzine die ons wel een sleep wilde geven tot Gonder. Niet ideaal om door een benzine transport vrachtwagen gesleept te worden, maar we hadden weinig keus, en waren allang blij dat iemand het wilde doen. Heel langzaam hobbelden we dus verder door de bergen. Chantal zat heerlijk voorin de truck terwijl Wim flink stof zat te happen. Uiteindelijk kwamen we om 22.30 uur aan in Gonder, en werden we bij een hotel afgezet waar we de auto op een binnenplaatsje konden zetten. Pfff…wat een dag, maar we waren blij dat we er waren. Eerst douchen en slapen en dan zien we wel verder.

In Gonder de radiator laten lassen, maar omdat het laswerk niet zo betrouwbaar was, en omdat we al vaker problemen met de radiator hadden gehad, besloten we om eerst naar Addis Abeba te rijden om een nieuwe te zoeken. Dus via Gorgora en Bahir Dar naar Addis gereden en voor de eerste keer bij Wim's Holland House gestaan. Een radiator hadden we gevonden voor 280€, maar toen we hem de volgende dag op gingen halen bleek het niet het juiste model te zijn. Blijkbaar heeft Dagobert een radiator van een turbo (met geïntegreerde oliekoeler) en die hadden ze ook wel, maar deze was 400€. Dat vonden we toch wel erg duur en besloten om met de gelaste radiator verder te rijden. Dus weer terug naar het noorden van Ethiopie en daar een mooie tour gemaakt. Via Dessie, Lalibella, Gorgora, Simien Mountains terug naar Gonder voor het Timkat festival en weer terug naar Addis. Tweede keer bij Wim's Holland House. We hadden ons klaargemaakt voor vertrek naar het zuiden, en na een hele mooie route door de Bale Mountains kwamen we in Negele Borena aan. Daar informeerden we of de weg naar yabello of mega het beste te rijden zou zijn. Daar hoorden we dat er twee stammen in oorlog zijn en dat je die wegen niet kunt rijden want er wordt geschoten. Dus de weg naar Awassa genomen, en via Sodo naar Arba Minch gereden. De weg tussen Sodo en Arba Minch is geasfalteerd, maar op elke 10 meter ligt misschien een halve meter asfalt. De rest zijn putten. Soms hele diepe putten. En 1 put was te diep voor de radiator. Dus in Arba Minch weer laten lassen, maar de volgende dag zagen we alweer een klein lekje. Het was nog een lange, slechte weg tot in Nairobi dus besloten we toch maar terug te rijden naar Addis. Het zou een dag rijden zijn om terug te rijden naar Addis ware het niet dat op het stuk Arba Minch – Sodo een fietser tegen de zijkant van de auto fietst. Gelukkig reden we (vanwege de putten en radiator) heel langzaam, maar het gammele fietsje van de jongen lag toch uit elkaar. De jongen had flinke wonden aan zijn onderbeen, dus hebben we hem naar de dichtstbijzijnde health clinic gebracht waar werd vastgesteld dat er niets gebroken was. Samen met de verkeerspolitie en broer van de fietser moest er onderhandeld worden over een schadevergoeding. Dat het niet onze schuld was stond volledig buiten de discussie want zolang er geen onderzoek wordt ingesteld heeft er niemand schuld en probeert men met een overeenkomst te vermijden dat het voor het gerecht komt. De medische kosten voor de jongen werden opgeteld en of we even 1500 birr wilde betalen, omdat die jongen niet kan fietsen. Als we vroegen hoe ze bij dat bedrag kwamen, bleek dat ze maar op 700 Birr kosten kwamen (goed doorgerekend zeg maar…10 keer terug naar clinic, transportkosten voor 2 begeleiders en 3 maaltijden per dag, want een zieke moet goed eten…)Toen hebben wij ook maar een opsomming gemaakt van onze kosten (2 flinke krassen op de auto, diesel om hem naar clinic te brengen en natuurlijk moeten wij ook goed eten…), en aangeboden het verschil te betalen, maar daar gingen ze niet mee akkoord. Wij waren eigenlijk sowieso niet akkoord om te betalen aangezien het duidelijk de fietser zijn schuld was, maar we hadden ook geen zin om op het onderzoek te wachten, en wie weet wat er dan weer uit het onderzoek naar voren komt…Hoe je het ook draait of keert als buitenlander moet je altijd betalen. Dat hadden we inmiddels wel door. Na nog een lange discussie gingen ze eindelijk akkoord met 250 birr (20 euro – maandloon voor sommigen!) en konden we eindelijk gaan. We hadden zoveel tijd verloren dat we het niet haalden om voor het donker in Addis te raken, maar we hadden ook geen geld meer voor een hotel. Diesel hadden we nog in tanks bij ons, dus dat was geen probleem. Opeens bedacht chantal zich dat ze op aanraden van peggy briefjes van 1 birr had weggestopt in haar cameratas (in het zuiden nodig bij de tribes, als je een foto wilt maken). Met dat geld hadden we net genoeg geld voor een overnachting bij een hotel waar we op de heenweg ook hadden gestaan voor 30 birr en 2 biertjes (12 birr). Hoefden we gelukkig niet in het donker naar Addis te rijden, want dat is levensgevaarlijk hier, en 1 ongeluk die dag was wel genoeg. De volgende ochtend naar Addis gereden en zo kwamen we voor de derde keer bij Wim's Holland House. We wilden niet te lang blijven, dus snel radiator gekocht en erin gezet. We hadden inmiddels een klein olielekje geconstateerd en besloten het nog even te laten checken of we daar mee tot in Nairobi konden blijven rijden. De monteur die zou komen, kwam echter niet opdagen. En de nacht erop volgende genoot Wim twee keer van zijn maaltijd, en bleef met een bananen cola dieet een paar dagen op bed. Maandagochtend stonden er dan toch opeens monteurs op de stoep en na een inspectie bleek dat het de transmissieolie een klein beetje te lekken, maar zo minimaal, dat we er best nog mee naar Nairobi zouden kunnen rijden. Nadat Wim uitgeziekt was, stonden we weer in de startblokken en namen we weer afscheid van Wim, Rahel en het personeel en beloofden dat we echt niet meer terug zouden komen. Dat waren we ook echt niet van plan, als niet 90 km van Addis een ophangingveer brak! Gelukkig was het asfalt weg, en met 30 km per uur konden we terug naar Addis rijden, en kwamen we dezelfde middag voor de vierde keer terug bij Wim's holland House! Twee veren en twee kapotte schokbrekers zijn inmiddels vervangen en de monteur heeft ons vertrouwen gewonnen dat hij dan ook maar meteen dat olielekje mag verhelpen. Dan hebben we dat ook maar meteen gehad, en waarschijnlijk zijn de uurlonen hier goedkoper dan in Kenia. Intussen vermaken wij ons hier met de hangmat, kroketjes eten, boeken lezen, fruit-juices drinken, budget bijwerken, het verder schrijven van het verslag van Libië (schrijven schiet nu eenmaal niet zo op hier) en we ontmoeten veel leuke mensen (het begint echt een overland hangout te worden, en Wim heeft zelfs plannen om een echte camping te beginnen). We hadden op een slechtere plaats kunnen zitten! Maar feit is wel dat we Addis nu wel gezien hebben, en zo snel mogelijk weer verder willen. Ik hoor net dat we morgen nog niet kunnen vertrekken want er is zojuist een bout gebroken, en het is te laat om nog naar de winkel te gaan…Afrika…zucht.

Oh ja, omdat we nu toch veel tijd hebben, hebben we een filmpje gemaakt over Soedan. Dat was echt een highlight tot nu toe. Schitterende landschappen, heel vriendelijke mensen en bijna overal wild kamperen. Hebben jullie daar ook meteen een impressie van! Ik weet alleen niet of het gaat lukken om het door te sturen…

Veel groetjes,

Chantal, Wim en Dagobert!

– Ps. In deze update staat uitgelegd waarom we hier voor de vierde keer zitten. Het is gelukkig niet zo dat we alleen maar pech hebben met de auto hoor, al zou je dat misschien kunnen gaan denken! We zijn al langer dan twee maanden in Ethiopië en veel mooie dingen gezien en beleefd, maar dat komt wel een keer in een reisverslag….als die van Libië, Egypte en Soedan ooit af zijn!

- ps van case : dat filmpje moet ik nog omzetten...ik heb geen Vista, maar de travellers in Soedan wel!